کانال‌های توزیع محصولات سبز می‌توانند بر ادراک مصرف کنندگان از ویژگی‌های محیط زیست دوستانه آن محصول تأثیرگذار باشند. یک کانال توزیع سبز باید دارای ویژگی‌های زیر باشد:
1-بسته بندی محصولات برای انتقال به محل توزیع باید با هدف ایجاد حداقل ضایعات و مصرف حداقل مواد اولیه انجام شود.
2-حمل و نقل محصولات به محل توزیع باید با هدف کاهش آسیب‌های زیست محیطی مانند کاهش میزان مصرف انرژی و کاهش آلودگی انجام شود.
3-از کانال توزیع با حداقل طول (شامل تولید کننده، عمده فروش، خرده فروش و مصرف کننده) استفاده شود تا نیاز به بسته بندی‌ها و حمل و نقل مجدد به حداقل برسد.
4-توزیع کنندگان اطلاعات کافی در رابطه با محصولات سبز و نحوه استفاده از آن به مصرف کنندگان ارائه دهند.
مصرف سوخت و انرژی‌های فسیلی برای رساندن محصولات به مشتریان، یکی از چالش‌های زیست محیطی اصلی برای بیشتر کسب و کارها محسوب می‌شود. وضعیت مالی سنگین بر مصرف سوخت‌های فسیلی می‌تواند تأثیر عمده‌ای بر اقتصاد حمل و نقل داشته باشد و شرکت‌ها را تشویق کند به جای استفاده از سیستم داخلی توزیع به شرکت‌ها و شبکه‌های توزیع منطقه‌ای و محلی روی بیاورند.
دست‌یابی به عملکرد بهینه در حوزه حمل و نقل و توزیع بسیار دشوار است. به عنوان مثال کاهش ضخامت بسته بندی‌ها در عین حال که موجب کاهش مصرف منابع و انرژی می‌شود، می‌تواند به دلیل قابلیت حفاظت کمتر از کالاها در مسیر حمل و نقل بر میزان ضایعات بیفزاید. به همین شکل، محموله‌های بزرگ‌تر می‌تواند موجب کاهش انرژی صرف شده برای حمل هر واحد کالا شود، اما در عین حال می‌تواند بر جاده‌ها و جوامعی که در مسیر حمل کالا هستند تأثیر منفی بگذارد.
در هر حال، گرایش‌های جدید در زمینه باز پس گیری ضایعات محصول و استفاده دوباره از آن‌ها مستلزم این است که زیرساخت‌های حمل و نقل اصلاح شوند و کانال‌های توزیع، مورد طراحی مجدد قرار گیرند. پاره‌ای از اقداماتی که در زمینه توزیع و حمل و نقل می‌تواند مورد توجه تمامی سازمان‌ها قرار گیرد عبارتند از :
الف) توسعه روش توزیع متمرکز که موجب مزایای زیست محیطی مانند کاهش حرکت وسایل نقلیه و کاهش محموله‌ها می‌شود.
ب) تدوین سیاست و هدف مناسب در زمینه کاهش آلایندگی خودروهای توزیع کننده.
ج) تجزیه و تحلیل هزینه و فایده برای امکان سنجی سیستم بازیافت ضایعات و بسته بندی.
د) ارتقا آگاهی‌های زیست محیطی هم درون شرکت و هم میان طرف‌های قرار داد حمل و نقل(پلونسکی، آتمن، 1998).
به طور کلی بخش حمل و نقل سهم بزرگی از عامل انتشار گازهای گلخانه‌ای است. از مهم‌ترین مسائل مرتبط با مکان توزیع، حمل و نقل و در واقع تمام زنجیره تأمین و توزیع است. مطالعات و تجزیه و تحلیل‌های پیترز و اسکوتن (2006) بر روی گردشگران ورودی به شهر آمستردام نشان داد که حمل و نقل بین کشور بازدید کننده و آمستردام، 70 درصد تمام اثرات زیست محیطی است. ایجاد سر و صدا، ازدحام و ایجاد ضایعات از دیگر اثرات مخرب زیست محیطی حمل و نقل هوایی است. در اینجا نقش دولت در حمایت از گزینه‌های کمتر آلوده کننده مثل حمل و نقل ریلی بسیار اساسی است.
سفر هوایی عامل کلیدی در حمل و نقل و در زمینه تور گردانی است. صنعت گردشگری به طور فزاینده‌ای به حمل و نقل هوایی وابسته است. سفرهای هوایی نرخ رشد 5 تا 6 درصد را از سال 1970 تا سال 2000 تجربه کرده و حجم آن نیز پنج برابر بزرگ‌تر از سال 1970 شده است. گردشگری مبتنی بر سفرهای هوایی به عنوان غامض‌ترین اثر زیست محیطی جهانی در صنعت گردشگری دیده شده است. همچنین اثر گازهای گلخانه‌ای در مسافرت‌های هوایی بسیار شدید تر است زیرا در ارتفاعات بالاتر رخ می‌دهد.
همچنین با وضع مالیات برای مسافرت‌های هوایی می‌توان حداقل بخشی از اثرات زیست محیطی هوانوردی را جبران نمود. سیستم‌های حمل و نقل یکپارچه‌ای که روزنبرگر و پولونسکی (2001) بدان اشاره کرده‌اند اثرات زیست محیطی فعالیت‌های توزیع را از طریق حالت‌های حمل و نقلی کمتر کاهش می‌دهند.
ایشان به پرهیز از حمل و نقل‌های غیرضروری تاکید می‌کنند. برای مثال استفاده از محصولات کشاورزی مقاصد گردشگری علاوه بر ایجاد منافع اجتماعی و اقتصادی برای جوامع میزبان، نیاز به حمل و نقل غیرضروری برای تدارک مواد غذایی مصرفی را کاهش داده، در نتیجه از انتشار بیشتر گازCO2 جلوگیری به عمل می‌آید. همچنین خرید مواد غذایی محلی باعث کاهش بسته بندی و ذخیره بیشتر انرژی و منابع خواهد شد. شیوه‌های کشاورزی پایدار علاوه بر اینکه موجب حفاظت بیشتر از کیفیت آب و خاک می‌شود، در حفظ فضای سبز برای داشتن زیستگاه‌های طبیعی سالم‌تر نیز موثر خواهند بود.
انتخاب حالات و روش حمل و نقل بسیار مهم است. حمل و نقل ریلی تنها یک سوم انرژی جاده‌ای را مصرف می‌کند. تخمین زده می‌شود که مسیر راه آهن در مقایسه با ساخت بزرگراه به 80 درصد زمین کمتر و 90 درصد مصالح کمتر برای احداث نیاز دارد (ربل، 2011).
2-6- قصد خريد مصرف كننده
مصرف کنندگان سبز به کسانی اطلاق می‌شود که در رفتار خرید، فعالیت‌های مرتبط با بازار و همچنین در عادات مصرف خود نگران محیط زیست هستند و تأثیر رفتارشان بر محیط طبیعی اطرافشان را در نظر می‌گیرند. البته این نگرانی‌ها تنها در مورد کالاها نیست، در مصرف کنندگان سبز چگونگی مسافرت کردن و مکانی که برای انجام کار یا گذراندن تعطیلات انتخاب می‌کنند نیز امکان دارد تحت تأثیر محیط زیست انتخاب گردد. به طور کلی هر مصرف کننده‌ای که رفتارهای محیط زیست دوستانه از خود نشان می‌دهد مصرف کننده سبز نامیده می‌شود. (بیامون،1999)
استرن رفتار تأثیرگذار بر محیط زیست را این‌گونه تعریف می‌کند : محدوده‌ای از رفتار که میزان دسترسی به منابع یا انرژی‌های طبیعی را تغییر داده یا اینکه ساختار و پویایی اکوسیستم یا فضای زیست را تحت تأثیر قرار می‌دهد. )گراو، فيسك، پايكت و كنگون،1996).
رفتارهای سبز مصرف کنندگان را می‌توان به دو دسته کلی تقسیم کرد. دسته نخست، رفتارهای مرتبط با کاهش مصرف منابع انرژی است که آن را رفتارهای کوتاه سازی نامیده‌اند و دسته دوم، رفتارها و تصمیمات خریدی را شامل می‌شود که به آن رفتارهای خرید سبز می‌گویند. رفتارهای کوتاه سازی (مانند استفاده کمتر از اتومبیل شخصی، کاهش دمای لوازم گرمایشی و یا کاهش مصرف آب و برق) به طور معمول احتیاج به صرف هزینه اضافی ندارد و اغلب لازمه آن‌ها، تغییر در عادات مصرف فردی است. (پولونسکی ،2001)
