اثربخشی آموزش راهبردهای نظم‌جویی فرآیندی هیجان بر پریشانی روان‌شناختی و ناگویی هیجانی بیماران …

متغیر ناگویی هیجانی: در نمودار ۷-۴ روند تغییرات نمرات بیماران در ناگویی هیجانی در مراحل پیش از درمان، طی درمان و دوره‌ی پیگیری ۴۵ روزه ارائه شده است. همان‌گونه که مشاهده می‌شود بیمار اول در طراز نمرات ناگویی هیجانی روند کاهشی داشته است. نمره‌ی طراز این مقیاس پس از دریافت درمان از ۷۳ به ۴۶ رسیده که ۲۷ واحد افت داشته است. ضمنا این روند کاهشی در دوره‌ی پیگیری نیز ادامه پیدا کرد (افت ۳ واحدی). روند کاهشی نمرات بیمار در ناگویی هیجانی در پایان جلسه‌ی دوم دارای بیش‌ترین کاهش (۸ واحد) بوده است. وجود کاهش نمره در دوره‌ی پیگیری نیز حاکی از ادامه‌ی روند کاهشی و هم‌چنین حفظ دستاوردهای درمانیی در این دوره‌ است. تغییرپذیری نقاط داده‌‌ای نیز ناچیز است. نمرات آتی بیمار نیز از یک الگوی قابل پیش بینی برخوردار است. هم‌چنین اطلاعات این نمودار کاهش ۳۳ واحدی در این متغیر را در طی جلسات درمان برای بیمار دوم نمایش می‌دهد. بیش‌ترین میزان افت در پایان جلسه‌ی دهم (۹ واحد) بوده است. روند تغییر نمرات به صورت کاهشی است و این روند با ثبات نسبتا یکسانی تا پایان درمان ادامه پیدا می‌کند. هم‌چنین کاهش نمره در دوره‌ی پیگیری نیز با یک واحد افت همراه بوده است که حاکی از حفظ دستاوردهای درمانی بعد از پایان درمان است. تغییرپذیری نقاط داده‌ای اندک بوده و با توجه به روند کاهشی نمرات، الگوی تغییر نمرات بعدی بیمار قابل پیش‌بینی خواهد بود. نمره‌ی طراز متغیر ناگویی هیجانی بیمار سوم در جلسات دوم و دهم بیش‌ترین افت را به میزان ۹ واحد داشته و در انتهای درمان (جلسه‌ی دهم) نیز نسبت به آغاز درمان ۳۲ واحد افت داشته است. روند تغییر نمرات بیمار کاهشی است و با شیبی در دامنه‌ی ۶ تا ۹ واحد در طول درمان ادامه پیدا می‌کند. این روند کاهشی در دوره‌ی پیگیری نیز ادامه دارد و نمره‌ی بیمار ۴ واحد کاهش پیدا کرده است که نشان می‌دهد بیمار توانسته نتایج درمانی را در دوره‌ی پیگیری حفظ کند. تغییرپذیری نقاط داده‌ای هم بسیار کم است و بیمار از روند کاهشی ثابتی برخوردار است که در نتیجه پیش‌بینی نمرات آتی بیمار را تسهیل می‌سازد.
در مجموع، الگوی تغییر نمرات هر سه بیمار به صورت کاهشی بوده و تغییرپذیری داده‌ها نیز اندک است. روند کاهشی نمرات در دوره‌ی پیگیری نیز ادامه پیدا کرده است. بیش‌ترین کاهش نمره (۳۳ واحد) مربوط به بیمار دوم بوده است. هم‌چنین در جلسات دوم و دهم بیش‌ترین افت صورت گرفته است. به طور کلی داده‌های نمودار بالا حاکی از اثربخشی آموزش نظم‌جویی فرآیندی هیجان در کاهش ناگویی هیجانی است.
نمودار ۷-۴٫ تغییرات نمرات بیماران مبتلا به ویتیلیگو در مقیاس ناگویی هیجانی
زیرمقیاس دشواری در شناسایی احساسات: اطلاعات مربوط به روند تغییرات نمرات بیماران در زیرمقیاس دشواری در شناسایی احساسات در نمودار ۸-۴ نمایش داده شده است. همان‌گونه که ملاحظه می‌شود نمره‌ی طراز بیمار اول در این زیرمقیاس از ابتدای درمان تا پایان درمان ۹ واحد افت داشته و همچینن در دوره‌ی پیگیری ۴۵ روزه با دو واحد کاهش همراه بود. بیش‌ترین افت در پایان جلسه‌ی ‌دوم و پایان جلسه‌ی هشتم (۳ واحد) است و روند تغییر نمرات بیمار کاهشی بود. علاوه بر روند کاهشی نمرات، تغیرپذیری داده‌ها بسیار ناچیز است و این نشانگر این مسئله است که نمرات بیمار از الگوی قابل پیش‌بینی برخوردار است. نمره‌ی بیمار دوم در زیرمقیاس حاضر پس از دریافت درمان کاهش نشان می‌دهد و این روند در مراحل پس از درمان و پیگیری نیز حفظ شده است. طراز نمرات بیمار در پایان جلسه‌ی دوم و دهم دارای بیش‌ترین افت (۳ واحد) نسبت به سایر مراحل اندازه‌گیری است، در مجموع طراز بیمار در این زیرمقیاس در انتهای درمان ۱۰ واحد افت داشته و در دوره‌ی پیگیری ۱۱ واحد نسبت به دوره‌ی پیش از درمان افت داشته است. روند کاهش نمرات با شیب نسبتا ثابتی تا پایان درمان ادامه پیدا کرد. هم‌چنین تغییرپذیری نقاط داده‌ای بیمار نیز اندک است که حاکی از ثبات نسبی در تغییرات ایجاد شده است. طراز نمرات بیمار سوم نیز در این زیرمقیاس افت قابل توجهی داشته است. در دوره‌ی انتهای درمان نمره‌ی بیمار ۱۱ واحد افت داشته و در دوره‌ی پیگیری با تغییری همراه نبوده است. روند نمرات بیمار نیز کاهشی است و به استثنا پایان جلسه‌ی پنجم، در باقی جلسات با شیب یکسانی ادامه پیدا کرده است. تغییرپذیری نقاط داده‌ای نیز اندک است و از الگوی ثابتی برخوردار است که پیش‌بینی نمرات آتی بیمار را در آینده تسهیل می‌سازد. به طور کلی، نتایج حاکی از اثربخشی آموزش نظم‌جویی فرآیندی هیجان در کاهش زیرمقیاس دشواری در شناسایی احساسات در هر سه بیمار بوده است به طوری که الگوی تغییر نمرات از ابتدای درمان تا انتهای دوره‌ی پیگیری با کاهش همراه بود. بیش‌ترین کاهش نیز در جلسات دوم، هشتم و دهم صورت گرفته است. تغییرپذیری نقاط داده‌ای نیز اندک بوده و با توجه به الگوی کاهشی نمرات، پیش‌بینی نمرات بعدی بیماران در این زیرمقیاس با سهولت بیش‌تری صورت خواهد گرفت.
نمودار ۸-۴٫ تغییرات نمرات بیماران مبتلا به ویتیلیگو در زیرمقیاس دشواری در شناسایی احساسات
زیرمقیاس دشواری در توصیف احساسات: نمودار ۹-۴ تغییرات نمره‌ی بیماران را طی دوره‌های مختلف ارزیابی نشان می‌دهد. اطلاعات این نمودار نشان می‌دهد که نمره‌ی طراز بیمار اول در پایان جلسه‌ی دوم از بیش‌ترین افت (۳ واحد) نسبت به سایر مراحل اندازه‌گیری برخوردار بوده است. تغییر نمرات بیمار شامل ۹ واحد کاهش در مراحل درمان است. روند تغییر نمرات بیمار در این زیرمقیاس به صورت کاهشی است. این روند در طی دوره‌ی پیگیری (با یک واحد افت) ادامه پیدا کرد. تغییرپذیری داده‌ها کم بوده و نمرات وی از الگوی قابل پیش‌بینی برخوردار است. با مشاهده‌ی نمودار زیر می‌توان دریافت که نمره‌ی بیمار دوم در زیرمقیاس مذکور کاهش قابل ملاحظه‌ای را در پایان درمان و دوره‌ی پیگیری نشان می‌دهد. طراز نمرات بیمار در پایان جلسه‌ی پنجم ۳ واحد افت کرده است که بیش‌ترین میزان در مقایسه با سایر جلسات است. هم‌چنین کم‌ترین میزان افت آن نیز یک واحد است که از جلسه‌ی هشتم تا پایان درمان است. در مجموع، بیمار دوم در پایان درمان ۸ واحد و در دوره‌ی پیگیری ۹ واحد افت طراز نشان می‌دهد. تغییرپذیری نقاط داده‌ای کم بوده که نشان‌دهنده‌ی ثبات نسبی در تغییرات ایجاد شده است که نهایتا الگوی تغییر نمرات را قابل پیش‌بینی می‌سازد. طراز نمرات بیمار سوم در این زیرمقیاس با کاهش ۹ واحدی در طول درمان و افت ۱۰ واحدی در دوره‌ی پیگیری همراه بوده است. بیش‌ترین کاهش در پایان جلسه‌ی دوم (۳ واحد) اتفاق افتاده است و درسایر مراحل درمان روند کاهش نمرات با شیب یکسانی تا پایان درمان ادامه یافته است. ادامه‌ی روند کاهشی در دوره‌ی پیگیری نیز حاکی از حفظ نتایج درمانی در این دوره است. تغییرپذیری نقاط داده‌ای نیز اندک بوده و نمرات بیمار از الگوی قابل پیش‌بینی برخوردار است. در مجموع، بیمار اول و سوم از بیش‌ترین کاهش در نمره (۱۰ واحد) برخوردار بودند. بیش‌ترین افت نمره نیز در جلسات دوم و پنجم اتفاق افتاده است. الگوی تغییر نمرات به صورت کاهشی بوده و با توجه به تغییرپذیری اندک داده‌ها، ثبات نسبی در تغییرات ایجاد شده است که نهایتا الگوی تغییر نمرات هر سه بیمار را قابل پیش‌بینی می‌سازد. در نهایت اطلاهات حاکی از تاثیر متغیر مستقل بر کاهش زیرمقیاس دشواری در توصیف احساسات در سه بیمار بوده است.
نمودار ۹-۴٫ تغییرات نمرات بیماران مبتلا به ویتیلیگو در زیرمقیاس دشواری در توصیف احساسات
زیرمقیاس تفکر عینی: در نمودار ۱۰-۴ روند تغییرات نمرات بیماران در زیرمقیاس تفکر عینی طی یک‌ اندازه‌گیری خط پایه، چهار بار اندازه‌گیری جلسات درمان و یک بار اندازه‌گیری دوره‌ی پیگیری ۴۵ روزه ارائه شده است. این نمودار نشان می‌دهد که نمره‌ی بیمار اول در این زیرمقیاس پس از دریافت درمان کاهش پیدا کرده است و این روند پس از مراحل درمان نیز حفظ شده است. روند کاهشی تغییر نمرات در پایان جلسه‌ی پنجم از بیش‌ترین افت (۳ واحد) در مقایسه با سایر مراحل برخوردار است. این روند کاهشی در دوره‌ی پیگیری ادامه پیدا نکرد و تغییری در نمره بیمار در پایان درمان و در دوره‌ی پیگیری مشاهده نشد. تغییرپذیری نقاط داده‌ای به گونه‌ای نیست که الگوی نمرات بیمار قابل پیش‌بینی نباشد، این امر با توجه به ثبات نمره در دوره‌ی پیگیری مشخص می‌شود. نمره‌ی بیمار دوم نیز در پایان درمان و دوره‌ی پیگیری کاهش قابل ملاحظه‌ای داشته است. طراز نمرات بیمار در پایان درمان ۱۵ واحد افت داشته که بیش‌ترین میزان آن مربوط به جلسه‌ی هشتم با ۵ واحد افت است. شیب کاهش نمرات بین ۳ تا ۴ واحد در طی جلسات درمان در تغییر است و این روند کاهشی تا پایان درمان ادامه دارد اما در دوره‌ی پیگیری ۱ واحد افزایش نشان می‌دهد که ناچیز است. تغییرپذیری نقاط داده‌ای نمرات بیمار نیز اندک است اما اندکی افزایش در دوره‌ی پیگیری، پیش‌بینی نمرات آتی بیمار را با مشکل مواجه می‌سازد. طراز نمره‌ی بیمار در زیرمقیاس مذکور در دوره‌ی درمان کاهش یافته و این روند کاهشی در دوره‌ی پس از درمان نیز ادامه داشته و وی توانسته نتایج درمانی را در دوره‌ی پیگیری حفط کند. بیش‌ترین افت مربوط به پایان جلسه‌ی دهم (۴ واحد) است. با توجه به تغییرپذیری داده‌ای اندک و وجود روند کاهشی در نمرات بیمار، الگوی نمرات آتی بیمار قابل پیش‌بینی خواهد بود. به طور کلی، بیمار دوم از بیش‌ترین افت (۱۵ واحد) برخوردار بوده است و بیش‌ترین کاهش در جلسات پنجم، هشتم و دهم روی داده است. تغییرپذیری نقاط داده‌ای در نمرات هر سه بیمار بسیار اندک بوده و روند کاهشی در نمرات از ابتدای درمان تا انتهای دوره‌ی پیگیری وجود دارد که حاکی از اثربخشی آموزش نظم‌جویی فرآیندی هیجان در کاهش زیرمقیاس تفکر عینی است.
نمودار ۱۰-۴٫ تغییرات نمرات بیماران مبتلا به ویتیلیگو در زیرمقیاس تفکر عینی
فرضیه چهارم
“آموزش راهبردهای نظم‌جویی فرآیندی هیجان سبب کاهش ناگویی هیجانی بیماران مبتلا به پسوریازیس می‌شود.”
بر اساس اطلاعات موجود در جدول ۶-۴، میزان درصد بهبودی برای بیمار اول در دوره‌ی مداخله بین ۳۸/۲۹ و ۵/۳۱ درصد قرار دارد که سطوح متوسط به پایینی در نظر گرفته می‌شوند درحالی که این شاخص در دوره‌ی پیگیری در دامنه‌ی ۷۵/۶۸ تا ۷۱/۸۵ بوده که سطوح بالایی محسوب می‌شوند. مقایسه‌ی اندازه‌ی اثر در این دو دوره نشان می‌دهد که در د وره‌ی پیگیری این شاخص در سطح بالاتری نسبت به دوره‌ی مداخله قرار دارد ولی به طور کلی از سطوح بالایی برخوردارند. اطلاعات موجود در جدول ۳ نشان می‌دهند که در بیمار دوم در دوره‌ی مداخله میزان درصد بهبودی و کاهش نمرات زیر مقیاس دشواری در توصیف احساسات در مقایسه با دیگر متغیرها بالاتر است ولی به طور کلی این شاخص‌ها در سطح متوسط به پایین قرار دارند. در دوره‌ی پیگیری نیز زیرمقیاس دشواری در شناسایی احساسات دارای بیش‌ترین کاهش نسبت به سایر متغیرها بود که در نتیجه از درصد بهبودی بالایی (۷۷/۷۷) برخوردار است. مقایسه‌ی اندازه‌ی اثر در دو دوره‌ی مداخله و پیگیری نشان می‌دهد که این شاخص در دوره‌ی پیگیری بالاتر بوده ولی به طور کلی از سطوح بالایی در این دو دوره برخوردار است. در بیمار سوم میزان درصد بهبودی و کاهش نمرات زیرمقیاس دشواری در شناسایی احساسات در دوره‌ی مداخله نسبت به سایر متغیرها بالاتر بوده است ولی به طور کلی در این شاخص‌ها در سطح متوسط به پایینی قرار دارند. در دوره‌ی پیگیری نیز زیرمقیاس دشواری در توصیف احساسات دارای بیش‌ترین کاهش نسبت به سایر متغیرها بوده است اما در مجموع از لحاظ میزان بهبودی در سطح بالایی قرار دارند. میزان اندازه‌ی اثر در دوره‌ی مداخله بین ۷۲/۰ تا ۷۶/۰ قرار دارد، در حالی که این میزان در دوره‌ی پیگیری در دامنه‌ی ۹۷/۰ و ۹۹/۰ قرار دارد که درصد بالایی محسوب می‌شوند. به طور کلی، اطلاعات موجود در جدول ۶-۴ حاکی از اثربخشی آموزش نظم‌جویی فرآیندی هیجان در کاهش ناگویی هیجانی بوده‌است.
جدول ۶-۴٫ شاخص‌های تغییرات روند، شیب، میزان تغییرپذیری و اندازه اثر نمرات بیماران مبتلا به پسوریازیس در مقیاس ناگویی هیجانی و زیرمقیاس‌های دشواری در شناسایی احساسات، دشواری در توصیف احساسات و تفکر عینی